Ik kreeg een berichtje.
Katia, de sessie was magisch…Het proces bouwde zich zo mooi op dat er dingen naar boven kwamen die ook voor mij verstopt zaten. Er is iets veranderd… het klaart op en ik voel me lichter.
Mensen zien groeien,zo schoon!
Afwijzing.
Dit was het thema waar K. mee aan slag wilde.
Ze had er al aan gewerkt en toch bleef de pijn van de afwijzing zich geregeld aandienen…
De allesoverheersende pijn van afwijzing. Ze wist dat dit een pijn van haar was en dat wat de ander deed of zei (wat haar triggerde) er op zich niet toe deed.
Die afwijzing lag in conflict met haar zelfvertrouwen.
Wat ze op zich mooi ontwikkeld heeft. Alleen, als de pijn van afwijzing zich aanmeldde, was het snel, sterk en overheersend.
K. vergeleek haar zelfvertrouwen met een slaapboom. Een boom , bij de chinezen bekend als de boom van geluk en schoonheid, mooi, statig, stevig. Maar, als je de blaadjes aanraakt, slaan ze dicht… Dan slaapt hij in.
Doorheen de sessies kwam er bewustzijn op gang.
Een bewustzijn dat die afwijzing K. ook iets te bieden heeft. Het wil K. wakker schudden, dat ze in beweging komt, dat ze leeft, dat ze haar plaats inneemt en uiteindelijk in een staat van “zijn” komt.
Een bewustzijn dat die afwijzing wil gezien worden, dat die opgevangen wordt vanuit een zelfvertrouwen.
Geleidelijk aan ging K. steeds meer vanuit een zelfvertrouwen kijken naar de afwijzing. Vanuit zachtheid en liefde. Vanuit een zelfvertrouwen reikte ze de hand naar de afwijzing. Pril, maar vastbesloten. De pijn van de afwijzing mocht er zijn en werd rustig.
Ik aanschouw de schoonheid van het proces, hoe K. haar tijd neemt om de essentie eruit te halen. Ik zie ontroering en dan denk ik: er beweegt iets en dàt is wat afwijzing wilde om te kunnen rusten.
K.: “Een transformatie vond plaats.”
